خیلی مسله ی پیچیده ای نیست .می خاستم همه چیز روال معمولی اش را داشته باشد نه اینکه آن موقع (که وبلاگ داشت ام ) خیلی غیر معمولی و خاص بوده باشم نه واقعان اینطوری نبود اما دغدغه های بود که همچنان هم هست دغدغه های که من را متمایز و رنجور تراز بقیه آدم های اطراف می کرد . آدم های اطرافی که از دختر همسایه مان شروع می شود تا مسافر تاکسی که برایش مهم نبودکه دویست تومن کرایه اضافه می دهد که حق نیست. یا ملتی که آن شب روبروی سینما تاج آبادان صف کشیده بودن تا فیلم اخراجی ده نمکی را بیبند گوش شان هم بدهکار دغدغه های من برای نرفتن به سینما " منی" که شاید سالی یک بار می تواستم بروم روی صندلی جیر آن سینما تاریخی بشینم نبود!
تازه آدم های سالم تر هم بودن بیشتر می خندیدن بیشتر لذت می بردن.
وقتی وبلاگ قبلی و وبلاگ نویسی را برای چند ماه که قرار بود همیشه باشد ترک کرد ام . جوابی که به چرا های دوستانم می دادم که همه ی واقعیت ودلیل ام هم بود. این بود
اینکه می خاستم یک آدم معمولی باشم که در قید مسائل سیاسی واجتماعی وهنری نیست تا آنجای که به خودش مربوط بشود! و حتا آنجایی که به خودش هم مربوط می شود وقتی در حق اش اجحاف می شود مثلا بقیه مردم با دو تا فحش تف لعنت سر ته قضیه را هم بیاورد. نرود قیل قال راه بیاندازد توی وبلاگ وبعد تا چند روز طوی کامنت ها همچنان از رنج اش دفاع کندگفتم که اینطوری انسان رنجور تر می شود. رنجش جهان اش را تسخیر می کند .
یک طوری دیگر هم که بخاهم بگویم اینجوری می شود که من هیچ وقت انسان وابسته ی نبودم حتا هیچ انسانی وجود ندارد که بخاهم اغراق کنم که وابسته اش هستم هیچ انسانی حتا پدر و مادر ام حتا یک دوست! چه برسد به وبلاگ فید بری روزنامه و اخبار که همیشه آنها بود ان که چپیده اند توی روزهای من و من هم تلاش ام این بود که جلوی این وابستگی به باز گوی رنج هایم را بگیرم .
حالا که چند ماه گذشته از آن روزها احساس می کنم که خیلی چیز های دیگر هم داشت وبلاگ برای من که خوب بود واینکه دغدغه نوشتن را نتوانستم سرکوب کنم وهنوز توی من است نوشتن در ماهیت وشکل یک وبلاگ که مثلا فیس بوک یا هیچ جای دیگر نیست !
واینکه هیج جای دنیا وبلاگ خود آدم نمی شه
سلااااااام
پاسخحذفدقیقا موافقم . هیچ جا وبلاگ خود آدم نمیشه . و به خاطر این تصمیمت بهت تبریک میگم . پایدار باشی دوست من .